Notizen ut'n Oostermaand

vun wat weet ik, mien klore geist,
de scharp sik vör mi reckt?
wat röögt sien nervenenden an,
de sik as telgen streckt?
och, nix — se kettelt bloots de luft,
ahn dat s' de wulken ahnt;
vun duft un ruusch föhlt se keen spoor,
nix vun den woold sien dunkle spoor
un wat dorbinnen wahnt.

wenn't en radiergummi nu geev,
dat löscht de fingrige struktuur,
de sik in swatt vör allens schreev —
wat weer denn vun mien welt na? bleev
ik sülven nix mehr as natuur?