vun Meike Balzer-Fraun

Wenn een doot bleev, denn kemen de Navern in Gang.
Wieldat Brundörp so wietlöfig weer, geev dat meist keen ‚Tuun an Tuun'-Navers. Dat geev sonöömt ‚anseggt' Naverschopen. So wuss jedeen, wokeen wat to doon harr. Bi't Plögen, bi de Oorn, bi't Slachten, wenn en Kind keem oder even wenn een doot bleev.

De Naverschen hefft de Liek wuschen un antrocken. "Dat geev Fruens, de dat to un to geern maken wullen", verwunnert sik Gesine hüüt noch. "De hefft sik dor rein üm reten!"
Swatte Kledaasch weer Plicht un keen Putz un Smuck nich! Nich mal Petersill an de Botterbrööd bi de Liekenköst.

As dat in Brundörp noch keen Liekenhuus geev, hefft se de Doden faken in en apen Sarg in't Huus opböhrt. De Verwandtschop un de Navern seten blangenbi bi Kaffe un Botterkoken. De Navern mussen Eier un Botter bistüern.
"Un de Flegen eerst op de Liek un denn op den Koken!" De Fruens nehmt mal wedder keen Blatt nich vör'n Mund.

De Mannslüüd hefft de Kuul groven, den Sarg dragen un de Kuul wedder dicht smeten. (Dat is ok hüüt jüst noch so!) De Karkhoff weer in Lesum. Winters fohren se de Sargen dor bi Snee mit'n Sleden hen.

Op männicheen Hoff in't Moor harrn de Lüüd Sargen, oder tominnst dat Holt dorför, oppen Böhn, wieldat se winters bi Land ünner oder Ies nich na'n Karkhoff hen kunnen.
En lütt Vertelln ut't Düwelsmoor (schall jüst so ween hebben!):

In so'n Sarg kunnst ok fein de opdröögt Plummen oder annerswat opwohren. Denn is dat ja woll mal passeert, dat se statts de Oma de Plummen na'n Karkhoff bröcht harrn.
As se dor achter kamen sünd, geev dat lang Tiet keen ‚Plummen un Klüten' mehr.